Czynnik obyczajowo-prawny cz. 2

Ujęte w ustaloną formułę, stają się dobytkiem kultury epoki, skondensowaną mądrością lub choćby szablonem pewnej gałęzi życia; świadczą o wynikach prac i rozważań szeregu jednostek i pokoleń w pewnej określonej dziedzinie budowy miasta. Skrystalizowane tą drogą tradycje i obyczaje budowlane i administracyjne, wyrażone ostatecznie w formie prawa i przepisu, poczynają oddziaływać w sposób pozytywny na zabudowę miasta tak w jego całości, w założeniu planu, jak i we fragmentach, w podziale bloków budowlanych, kształtowaniu parceli i budowie domów. W miarę rozwoju administracji miejskiej i państwowej, przyjęte już tradycje, przepisy i prawa odgrywają coraz wybitniejszą rolę w zakładaniu i budowie miast i osiedli i tworzą nieraz pewien całokształt, decydujący ostatecznie o konstrukcji i formie miasta. Przykłady wpływów tego czynnika urbanistycznego znajdujemy w różnych okresach historii miasta. W średniowieczu duży wpływ na budowę miast w Polsce wywarło prawo „magdeburskie”, względnie prawo «chełmińskie», normujące szereg zagadnień w rozplanowaniu parceli i domów.