Orvieto – urbanistyka miasta cz. 4
Wybór terenu i wyzyskanie jego właściwości, odpowiadające najbardziej ówcześnie aktualnym potrzebom obrony, podkreśla zdolności i szerokie ujęcie konstrukcyjne ówczesnego budowniczego miasta. Nie mamy tu oczywiście na myśli projektu jednolitego i stworzonego indywidualnie. Przeciwnie, podobnie jak w szeregu najwybitniejszych dzieł technicznych Średniowiecza (np. katedry gotyckie), stykamy się tu z pracą całego szeregu ludzi i pokoleń nawet. Tym bardziej należy podkreślić jednolitość i ciągłość wysiłku oraz urabianie się pewnej tradycji w rozwiązywaniu szeroko pojętych zadań technicznych.
Wychodząc z zamku, jako z podstawowego punktu w układzie i w rozwoju planu miasta, podkreślimy główną linię komunikacyjną, przebiegającą teren miejski ze wschodu na zachód. Jest to dzisiejsze Corso Cavour. Arteria ta, wychodząc ze wspomnianej bramy zamkowej (Porta Rocca), łączącej miasto ze światem zewnętrznym, dochodzi do głównego ośrodka organizmu miejskiego – rynku (P. Vittorio Emanuele), przy którym stoi ratusz. Dalszy jej ciąg prowadzi do zachodniej bramy miejskiej, tzw. Porta Maggiore. Południowe odgałęzienie wychodzi prostopadle do kierunku podstawowej arterii i prowadzi do bramy miejskiej – Porta Romana.