Orvieto – urbanistyka miasta cz. 5

Corso jest stosem pacierzowym, na którym opiera się szkielet ulic, placów i zabudowań miejskich. Nie zacieśniony murami i nie podlegający zmianom, wynikającym z trudnych warunków topograficznych, rozwija się on swobodnie pod wpływem swych potrzeb wewnętrznych przede wszystkim zaś pod wpływem czynników gospodarczego i komunikacji.

Ośrodek Orvieto tworzy się w zachodniej połowie terenu miejskiego, w pobliżu bram Porta Maggiore i Porta Romana. Na głównej arterii komunikacyjnej narasta przestrzeń wolna, nabrzmiała ruchem kołowym i pieszym. Powstaje rynek w swej formie najprostszej, tj. w kształcie rozszerzenia arterii ruchu, łączącej dwie przeciwległe bramy miejskie. Przy rynku wznosi się ratusz a więc w miejscu najbardziej odpowiednim – w miejscu najżywszego pulsowania życia miejskiego, handlowego i rzemieślniczego. Kierunek, obszerność i sytuacja arterii i stworzonego przy niej placu jest konstrukcyjnie ujętym symbolem ruchu miejskiego. Od głównej arterii, w pobliżu rynku, rozchodzą się inne arterie i ulice poprzeczne, tworząc czy to wielkie bloki zabudowań mieszkalnych, czy też prowadząc do najważniejszych instytucji i gmachów, oraz do związanych z nimi placów.