Orvieto – urbanistyka miasta cz. 6

W ten sposób powstaje na kręgosłupie arterii głównej promieniowy układ sieci ulic, które prowadzą do gmachów, tworzących jakby wieniec brył monumentalnych i placów dokoła tej arterii i ośrodka miasta. Poczynając od zachodniej bramy miasta widzimy w północnym półkolu gmachy następujące: kościoły i klasztory S. Giovenale, S. Agostino, S. Domenico, a cokolwiek bliżej ku środkowi miasta — plac i pałac ”del Popolo”, zbudowany w XII wieku. Przy gmachach tych tworzą się place lub przynajmniej rozszerzenia ulic, odpowiednio do potrzeb i układu budynków sąsiednich. Cechą charakterystyczną jest ich przejrzystość. Tak np. wejście główne do Palazzo del Popolo, poprzedzone schodami, założone jest w ten sposób, aby było widocznym nawet z Corso  poprzez poprzeczną ulicę, prowadzącą od tej głównej arterii do siedziby władz. W południowym półkolu stoją: kościoły i klasztory, S. Lodovico, S. Lorenzo, S. Francesco, S. Paolo oraz katedra z pałacem papieskim i biskupim.

Każdy z tych gmachów wiąże się bezpośrednio ulicą poprzeczną z arterią główną – Corso. Wszystkie bocznice, łącznie z odnogą prowadzącą do Porta Maggiore, tworzą razem sieć uliczną o wyraźnie w tej części miasta zaznaczonym charakterze promieniowym w stosunku do rynku.