Orvieto – urbanistyka miasta cz. 8

W zasadzie są one zabudowane obrzeżnie. Wnętrza większych bloków zawierają obszerne dziedzińce i nawet ogrody. Najintensywniejsze zabudowanie cechuje dzielnicę między rynkiem i ratuszem a katedrą. Niektóre domy mają charakter obronny. Miasto bowiem odgrywało znaczną rolę jako ostoja Gwelfów i czasowa obronna siedziba papieży w Średniowieczu. Są one bez wyjątku murowane, przeważnie jednopiętrowe, a w technice wykonania świadczą o bezpośrednich świetnych tradycjach i wzorach sztuki kamieniarskiej etruskiej i rzymskiej.

Przechodząc do charakterystyki gmachów publicznych podkreślimy raz jeszcze ich sytuację w układzie całości. Ratusz i Paazzo del Popolo, jako siedziby władz, stoją w pobliżu lub bezpośrednio przy głównej arterii komunikacyjnej, natomiast wielkie zespoły gmachów kościelnych i klasztornych oraz pałacowa siedziby papieża i biskupa, odpowiednio do swych potrzeb i charakteru, wznoszą się bliżej peryferii miasta, gdzie rozporządzają wielkimi terenami. Place przed tymi gmachami urządzone, łączą się dogodnie ze śródmieściem i dają właściwe tło i otoczenie, podnoszące ich walory architektoniczne. Występują tu na plan pierwszy Palazzo del Popolo oraz katedra ze swym monumentalnym otoczeniem.