Analiza miasta cz. 7

Miasto, stojąc w stosunku do wsi na wyższym szczeblu ustroju gospodarczego, pozostaje jednak nadal, tak w Polsce, jak i w krajach Europy Zachodniej, jednostką gospodarczą całkowicie, lub w znacznie przeważającej części, samowystarczalną. Komunikacja i stosunki z ośrodkami sąsiednimi nie mają dużego znaczenia w początkach jego rozwoju. Jednocześnie trzy różne grupy jego mieszkańców kształtują własne systemy pracy i wytwarzają coraz większe jakościowo i ilościowo zasoby produktów, dóbr materialnych i kulturalnych. Objaw ten rodzi z kolei nowe czynniki ewolucji urbanistycznej: i-o potrzebę wymiany i zbytu zasobów własnych, a więc potrzebę komunikacji i 2-0 potrzebę mocniejszej ochrony i obrony nagromadzonych bogactw i pomyślnie rozwijających się warsztatów pracy – a więc potrzebę warowności miasta.

Czynnik warowności cechuje miasto nowo powstające i wprowadza w wysokim stopniu w grę wyzyskanie warunków topograficznych dla celów obrony.

Zamiast urodzajnych płaskich, nad wodą dogodnie rozłożonych terenów rolniczych, założyciele miasta poszukują terenów wyniosłych, otoczonych zewsząd niedostępnymi urwiskami lub spadzistymi zboczami, skąd obrońcy daleko sięgając wzrokiem z łatwością dojrzą napastnika i razić go mogą strzałą łucznika lub pociskiem z kuszy miotanym. W kraju równinowym natomiast chroni się miasto warowne śród ramion rzek, śród niedostępnych mokradeł i bagnisk.