Nawierzchnia – uwagi ogólne
Do części głównych nawierzchni ulicznej zaliczamy jezdnię, ściek, krawężniki i chodniki.
Prócz powyższych elementów głównych istnieje szereg części drugorzędnych, które rozpadają się na trzy grupy przedmiotów: 1. znajdujących się pod nawierzchnią, 2. leżących w samej nawierzchni i 3. wystających ponad nawierzchnię. Przedmioty te nazywają niekiedy „uzbrojeniem” ulicy, niezupełnie trafnie, boć są one najsłabszymi jej miejscami, najbardziej kłopotliwymi dla ruchu, piękna i utrzymania.
Do pierwszej grupy należą wszelakiego rodzaju przewody podziemne, dalej zbiorniki, świetlnie itp.; do drugiej, dla jednolitości nawierzchni wieka włazów i kraty ścieków kanałowych, klapy zasuw i zamknięć przewodów wodociągowych i gazowych, wieka skrzyń kablowych, znaki pomiarowe, szyny tramwajowe itp., wreszcie przejścia i przejazdy do bram. Na koniec trzecią grupę tworzy to wszystko, co ponad powierzchnię ulicy – oczywiście między jej liniami regulacyjnymi tylko – wystaje, a więc słupy latarni, słupy przewodów powietrznych, drzewka, tablice reklamowe, ławki, kioski, studnie, hydranty, domki kablowe itp.
Od dobrej nawierzchni ulicznej i od wszystkich użytych do niej materiałów, żąda się najpierw tych samych własności, co na drogach, to jest:
- odpowiedniej twardości, wytrzymałości;
- nieprzepuszczalności i szybkiego odprowadzania wody;
- bezpieczeństwa dla ruchu przy wszelkich stanach pogody;
- łatwości uskuteczniania napraw;
- nie wytwarzania kurzu i błota.
Ponadto powłoki uliczne ma cechować:
- łatwość oczyszczania;
- niehałaśliwość to znaczy nawierzchnia ma być cicha;
- przyjemny, miły dla oka wygląd.
Warunki te należy pogodzić, jak zawsze z warunkiem najogólniejszym, to jest z warunkiem ekonomii, więc taniości. Jest on konieczny, gdyż nawierzchnie uliczne zajmują duże przestrzenie, przez co mają cechy rzeczy masowej.