Orvieto – urbanistyka miasta cz. 3

Dzięki tym warunkom i rozporządzając wielką i dogodną przestrzenią wewnątrz linii obronnej, miasto może się rozwijać swobodnie, odpowiednio do swoich potrzeb wewnętrznych. Punktem najważniejszym w linii obronnej jest zamek, wzniesiony w połowie XIV w. na północno-wschodnim cyplu terenu miejskiego. Jest to miejsce najbardziej niedostępne i najlepiej ufortyfikowane. Przeprowadzona z niziny droga wspina się na ostrym spadku zygzakiem ku górze, przechodzi przez potężną bramę i biegnie dalej wzdłuż ścian zamku z północo-wschodu ku południo-zachodowi. Przekraczając drugą bramę forteczną wędrowiec dochodzi do poziomu miasta i stąd dopiero może się dostać poza mury zamku lub skierować się dalej do wnętrza miasta.

Linia murów nigdzie tu nie zacieśnia terenu miejskiego i w żadnym miejscu nie uciska wewnętrznych organów miasta tak, jak to się zwykle dzieje w szeregu przykładów o sztucznie stworzonej linii obronnej. Możemy więc w Orvieto analizować rozwój wnętrza miejskiego w jego formie zupełnie niemal niezależnej od czynnika warowności. Jednocześnie zaś mamy tu przykład celowego i wprost idealnie rozwiązanego zagadnienia obrony.